Izba klasztorna obrócona na więzienie, okno kratowe, stół i łóżko drewniane. KORDIAN skazany na śmierć gada z Księdzem zakonnym. GRZEGORZ. stary sługa, chodzi po pokoju ze łzami w oczach.

GRZEGORZ
do siebie

Ten ksiądz już od godziny dręczy mego pana,

Ot! dajcie mu przed śmiercią pokój! dajcie pokój!

Jaki tam Bóg powiedział: Dziecko w więzy okuj?

Nie ma Boga, przystaję do cechu szatana...

KORDIAN

Grzegorzu, módl się za mnie.

Grzegorz jak skarcone dziecko pada na kolana i modli się... Kordian klęka u stóp Księdza, ten błogosławi... i mówi podnosząc Kordiana.

KSIĄDZ

Synu! powstań z prochu

I leć do Boga, ale przebacz światu.

Bóg cię wyrywa z lwiéj paszczy, i z lochu,

W którym byś uwiądł na kształt mdłego kwiatu...

Teraz, mój synu, przed wieczności drogą

Nié masz co komu przekazać na ziemi?

KORDIAN

Nic.

KSIĄDZ

I nikogo na ziemi?...

KORDIAN

Nikogo.

KSIĄDZ

Nie byliż ludzie przyjaciołmi twemi?...

KORDIAN

Nikt.

KSIĄDZ

Tyś mi tego nie powiedział grzechu!

Zlituj się nad nim, Boże! Wielki Boże!

KORDIAN

Nim zimne ciało do grobowca złożę,

Jakiś głos tęskny, słyszę w duszy echu;

Pamiątek woła... i śladu na świecie...

KSIĄDZ

I to grzech, synu... Wy młodzieńcy chcecie

Schodząc ze świata ślad wieczny zostawić,

Myślą wypalić, lub mieczem wykrwawić;

Po cóż ta żądza? Ani te opady

Liści uwiędłych chciwa rola zbierze,

Ani pomogą duszy jak pacierze

W ustach przechodnia... I po cóż te ślady?...

Jam cię zasępił... przebacz! bo ja może

Jestem za stary, a ty dziécie wiosen...

Więc nie rozumiem... Słuchaj... przy klasztorze

Jest ciemny ogród, szpalerami sosen

Różnie pocięty... dzisiaj w tym ogrodzie

Zasadzę różę miesięczną i twojem

Nazwę imieniem... by zakwitła w chłodzie

Posępna, blada...

KORDIAN

Niech ci pociech zdrojem

Bóg wynagrodzi... i nazwiesz tę różę

Mojém imieniem? i może nie zwiędnie!...

Ksiądz odchodzi.

Spłyńcie się teraz w jednéj myślnéj chmurze

Wszystkie sny marzeń latające błędnie!

I bądźcie ze mną! Niebo! ty mi zapal

Słońce i księżyc i gwiazdy, bo konam!

Bo tam przed ludźmi, choćby wbity na pal,

Zamknę cierpienia i bole pokonam;

Lecz tu łez moich duma nie zatrzyma...

O! gdybym wiedział, że tak bez powrotu

Ziemię żegnałem; przed chwilą odlotu

Patrzałbym na świat innemi oczyma,

Dłużéj! ciekawiéj, a może ze łzami...

Bo tam pomiędzy ogrodu kwiatami

Jest pewnie piękny kwiat... a ja go nie znam!...

Może dźwięk jaki nowy struna daje...

A jam nie słyszał... Czegoś mi nie staje!

Ludzi znać nie chcę, lecz niech się obeznam

Z ziemią, piastunką ludzi!... O! ty ziemio!

Byłażeś dla mnie piastunką troskliwą?

po chwili ze wzgardą

Niech się rojami podli ludzie plemią,

I niechaj plwają na matkę nieżywą,

Nie będę z niémi! – Niechaj z ludzkich stadeł,

Rodzą się ludziom przeciwne istoty,

I świat nicują na złą stronę cnoty,

Aż świat, jak obraz z przewrotnych zwierciadeł,

Wróci się w łono Boga, niepodobny

Do tworu Boga... Niechaj tłum ów drobny!

Jak mrówki drobny! ludem siebie wyzna!

Nie będę z niemi! – Niech słowo ojczyzna,

Zmaleje dźwiękiem do trzech liter cara;

Niechaj w te słowo wsięknie miłość, wiara,

I cały język ludu w te litery,

Nie będę z niemi! – Niech szubienic drzewa

W ogrodach miejskich rosną jak szpalery,

Niech się w ogrody takie tłum wylewa,

Śmiechom przyjazny, a łzom nienawistny;

Niech nianki w ogród szubienic bezlistny

Prowadzą dziatki, by tam dla zabawy

Grzebały piasek krwią męczeńską rdzawy...

Nie będę z niemi! – O zmarli Polacy,

Ja idę do was!... Jam jest ów najemny,

Któremu Chrystus nie odmówił płacy,

Chociaż ostatni przyszedł sadzić grono;

A tą zapłatą jest grób cichy, ciemny;

Tak wam płacono...

GRZEGORZ

Panie! nie mogę skończyć pacierza, co każe

Przebaczyć wrogom. Bóg ich na ziemi ukarze!

Oj, paniczu mój drogi, na cóż tobie było

Ten pistolet przykładać do białego czoła?...

Pamiętam, w lesie oko miesięczne świeciło,

Szedłem, a ciągle za mną ktoś: Grzegorzu! woła.

Szedłem po lesie... nagle widzę me dzieciątko,

Na wrzosach, krew czerwona płynie jak rubiny...

KORDIAN

Nie wspominaj mi o tém.

GRZEGORZ

Szatańską pieczątką

Pan naznaczyłeś czoło, giniesz z owéj winy.

Widzi pan... Człowiek siebie nad brata miłuje,

Gdy Bóg karał Kaima, a on zabił brata;

Więc każdy, co się kulą zabija lub truje...

Zatrzymuje się i z rozpaczą:

Przewidziałem nieszczęście... lecz śmierć z ręki kata!!!

O! o! o! Panie drogi! pociesz mię, mów do mnie!

Pisarzowi napisać każę twoje słowa,

W życiu je stary Grzegorz na piersi przechowa;

Każę je dzieciom w grobie położyć – koło mnie,

Blisko... bo słowa dziecka, to staremu kwiaty...

KORDIAN

Czy ty masz dzieci?

GRZEGORZ

Oh! mam syna...

KORDIAN

Czy żonaty?

Grzegorz daje znak głową, że tak.

Więc jeśli się synowi twemu syn narodzi,

To go ochrzcij imieniem mojém, Kordian...

GRZEGORZ

Panie,

Będę płakał, wołając na wnuczka: Kordianie!

KORDIAN

O! nie, tak nie nazywaj... imie mu zaszkodzi...

Nie nazywaj Kordianem...

GRZEGORZ

Paniczu mój drogi,

Nie wydzieraj, coś dawał; jam się już oswoił

Z tą myślą, że mój malec, choć nędzarz, ubogi,

Ja go będę nazywał Kordian... jeśli zbroił,

Ja go nie będę karał... Niech rośnie jak kwiatek

Kordianek mały! mój Kordianek! mój bławatek!...

Śmieje się ze łzami w oczach.

O! panie! panie! czemuż ty go nie zobaczysz?

KORDIAN

Boże! dziecka za imię ukarać nie raczysz,

Ani mu stworzysz życie, równe memu życiu?

To dziwnie! że jak człowiek tonący w rozbiciu,

Chwytam się każdéj słomki... szukam przeżyć siebie...

zamyślony

Więc gdy mi wezmą życie... a starzec pogrzebie!...

Kiedyś!... za błędném dzieckiem, po łąkach, lub w borze,

Głos matki wołać będzie... Kordian! Kordian! – długo...

Dziécie śmiechem odpowié, nad kwiecistą strugą...

A pośród ciemnych murów, gdzieś w cichym klasztorze,

Róża moja zakwitnie... Ksiądz w czarnym habicie

Pacierze nad nią zmówi... Więc róża – i dziécie. –

Oficer wchodzi z Księdzem zapłakanym.

KSIĄDZ

Synu!...

KORDIAN

Na jaką idę śmierć?...

OFICER

Na rozstrzelanie...

Grzegorz pada ma kolana. Kordian bierze w obie ręce jego siwą głowę i całując mówi przerywanym głosem.

KORDIAN

Bądź zdrów – mój wierny – ojcze...

Odchodzi.

GRZEGORZ
wyciągając ręce

Panie! panie! panie!

Pada na ziemię... Potém zrywa się i wybiega spiesznie za Kordianem.