Noc. LAURA sama w pokoju przy lampie.

LAURA

Dotąd Kordian nie wrócił, jedynasta biła.

Natrętna niespokojność w serce się zakrada,

Gdybym też dziécię płochym szyderstwem zabiła?

Dmucham w różę, co słońcem palona opada?

A jeśli jego serce z takich kruszców lane,

Że co na niém napiszę, przetrwa napisane

Na wieki wieków? Boże! jeśli jego oczy

Przywykną do ciemności i do łez? Co gorsza!

Jeśli miasto łez, w dzieciach zapalonych skorsza

Duma gorzkie uśmiechy na twarz mu wytłoczy?:..

Zamyśla się, potém bierze sztambuch i przewraca.

Nudnémi grzecznościami zapisane karty,

Ten mię równa do kwiatu, ci do gwiazd – a czwarty

Do Dyjanny bogini – on sam jak bóg Apis

Zwierzęcą nosi głowę. – Ten kwiat chce rozkwitać...

Rysunek siostry mojéj. – Ach! Kordiana napis;

Spojrzałam mimowolnie, muszę raz odczytać...

Czyta wiersz Kordiana.

O! przypłynę ja kiedyś we wspomnień łańcuchu,

Zatrzymam się... wspomnienia krokiem się nie ruszą...

Aż powiész: "Natrętny duchu!

Ciężysz na duszy mojéj twoją cichą duszą,

Jak księżyc mórz oczyma podnoszący ciemnie.

Jesteś wszędzie, koło mnie, nade mną i we mnie..."

Luba, jam koło ciebie i z tobą i w tobie...

Nie przychodzę wyrzucać ani przypominać,

Ani śmiem błogosławić, ani chcę przeklinać;

Przyśniło mi się tylko kilka pytań w grobie...

Słuchaj, niegdyś ze szczęściem brałaś zaręczyny,

Pokaż mi ów pierścień złoty;

Ha! szczerniał? szczerniał pierścień? – to nie z mojéj winy!

Dlaczego na twarz włosów rozpuszczasz uploty?...

Spostrzegłem we włosów chmurze...

Bladość twarzy, i coś błyska!...

Może to blask w pereł sznurze?

Może światło brylanta? albo kornaliny?

Może rozgrane słońcem topazu ogniska?

Może to łzy? – ty płaczesz? – to nie z mojéj winy!...

Mój aniele! mój Aniele!

Kwiat ci niegdyś wieńczył głowę,

A było kwiatów tak wiele,

Że nim zwiędły, brałaś nowe.

Dlaczegoż dzisiaj w stroju zmianę widzę jawną?

Wszak kwiaty przeżyć burze musiały i spieki;

Prócz jednéj bladej róży, która dawno! dawno!

Nie pomnę, z jakiéj przyczyny,

Zwiędła na wieki...

Jeśli tak wszystkie zwiędły? – to nie z mojéj winy!...

Przestaje czytać.

Słyszę tentent... to Kordian!... więc okno otworzę –

Nie, może bym za zbytnią troskliwość wydała...

Co nikt drzwi nie odmyka?

Otwiera okno.

Boże! wielki Boże!

Koń przeleciał bez jezdca... Co to jest? drzę cała!

Dzwoni, panna pokojowa wchodzi.

Gdzie Grzegorz?

PANNA

Nie wiem, pani, nie siadł do wieczerzy,

Widać było, bo dzbankiem z nami się nie dzielił

Jak żyd płaszczem Chrystusa.

LAURA

Szukaj go! niech bieży!...

GRZEGORZ
wchodząc

Nieszczęście! Och, nieszczęście! panicz się zastrzelił!...